Netflix wyprodukował sześcioodcinkowy mini serial, nową wersję kultowej historii Giuseppe Tomasiego di Lampedusy, „Lampart” (oryg. „Il Gattopardo”). Oczekiwania wobec serialu są wysokie, zwłaszcza w kontekście wcześniejszej ekranizacji powieści z 1963 roku w reżyserii Luchino Viscontiego, która zdobyła Złotą Palmę na Festiwalu w Cannes.
Sycylia w okresie przemian XIX wieku
Akcja serialu rozgrywa się na Sycylii w roku 1860, w okresie zjednoczenia Włoch. Fabuła filmu koncentruje się na Donie Fabrizio Corberze, księciu Saliny, który wiedzie życie pełne przywilejów. Gdy stary arystokratyczny porządek zostaje zagrożony, zdaje sobie sprawę, że przyszłość jego rodziny jest zagrożona.
Ostatecznie Don Fabrizio staje przed niemożliwym wyborem. Ma on możliwość zaaranżowania małżeństwa bogatej i pięknej Angeliki ze swoim kuzynem Tancredim, co mogłoby zabezpieczyć dziedzictwo jego rodziny, ale przy okazji złamie serce swojej ukochanej córki Concetty.
Główni aktorzy w Lamparcie
Główną rolę, księcia Saliny, Don Fabrizia Corbery, odgrywa Kim Rossi Stuart. W obsadzie znajdują się również Deva Cassel (to córka Moniki Bellucci i Vincenta Cassela) jako Angelica, Saul Nanni jako Tancredi oraz Benedetta Porcaroli jako Concetta.
Reżyser, który zna Włochy
Za reżyserię odpowiada Tom Shankland, który doskonale zna historię Włochy. Jego ojciec był profesorem literatury włoskiej, więc rodzina spędziła wielokrotnie wakacje we Włoszech.
Shankland przeczytał „Il Gattopardo” jako młody dorosły i od razu wciągnęła go ta historia. Reżyser, notabene obecnie żonaty z Sycylijką, po latach przeczytał ponownie „Il Gattopardo” i odkrył, że historia jest o wiele bardziej złożona, niż początkowo myślał, zarówno pod względem przemian osobistych, jak i społecznych i politycznych.
Pomagali mu włoscy reżyserzy, Giuseppe Capotondi i Laura Luchetti, odpowiedzialni odpowiednio za odcinki czwarty i piąty.
Gdzie kręcono serial Lampart?
Większość zdjęć do serialu była kręcona na Sycylii. Być może rozpoznasz w Palermo Quattro Canti i Piazza Pretoria oraz piękny Piazza Duomo w Syrakuzach.
W Katanii zdjęcia kręcono w Palazzo Biscari i jego okolicach, gdzie nadal mieszka najbliższa rodzina księcia, który w XVIII wieku kazał wybudować ten budynek. Słynną scenę tańca nakręcono w sali balowej tego barokowego klejnotu.
Rezydencja Donnafugaty została zrekonstruowana w Ciminna, w prowincji Palermo. Planami filmowymi były również Calanchi del Cannizzola, nadmorskie miasteczko San Vito Lo Capo i Villa Valguarnera w Bagherii.
Ekipa filmowa na jakiś czas przeniosła się do regionu Lacjum. Nie tylko do stolicy Rzymu, na przykład do Teatro dell’Opera di Roma, ale także do Cottanello w prowincji Rieti.
Giuseppe Tomasi di Lampedusa i jego jedyne dzieło
„Il Gattopardo” Giuseppe Tomasiego di Lampedusy to jedna z najważniejszych powieści włoskiej literatury XX wieku. Została opublikowana pośmiertnie w 1958 roku i rok później uhonorowana Premio Strega, najbardziej prestiżową włoską nagrodą literacką.
Sam Giuseppe Tomasi di Lampedusa (1896–1957) pochodził z arystokratycznej sycylijskiej rodziny, a jego życie było pełne kontrastów – z jednej strony był intelektualistą, pasjonatem literatury i samotnikiem, z drugiej zaś – człowiekiem żyjącym w cieniu dawnej świetności włoskiej arystokracji, której zmierzch opisał w swojej książce.
Co ciekawe, „Il Gattopardo” było jego jedynym dziełem literackim. Pisał je w ostatnich latach życia, niejako pod wpływem osobistych refleksji o upadku szlacheckiego świata, który znał z autopsji. Powieść została początkowo odrzucona przez dwóch wydawców (Einaudi i Mondadori), co mocno go rozczarowało. Lampedusa nie doczekał jednak jej sukcesu – zmarł w 1957 roku na raka płuc, jeszcze zanim książka ujrzała światło dzienne.
Dopiero po jego śmierci Giorgio Bassani, znany włoski pisarz i redaktor, przekonał wydawnictwo Feltrinelli do publikacji dzieła. Sukces był oszałamiający – powieść stała się literacką sensacją i w krótkim czasie trafiła na listę klasyków. W 1963 roku na jej podstawie powstał słynny film Luchina Viscontiego, z Burtem Lancasterem w roli księcia Fabrizia Saliny oraz Alainem Delonem i Claudią Cardinale w głównych rolach.
Dzięki tej książce Lampedusa, choć za życia był niemal nieznanym autorem, po śmierci stał się jednym z najważniejszych włoskich pisarzy XX wieku.
Filmowa adaptacja „Lamparta” (1963) – arcydzieło Viscontiego
W 1963 roku 
Luchino Visconti, jeden z najwybitniejszych włoskich reżyserów, przeniósł „Il Gattopardo” na wielki ekran, tworząc dzieło, które do dziś uchodzi za jeden z najlepszych filmów w historii kina.
Visconti, sam wywodzący się z arystokratycznej rodziny, doskonale rozumiał melancholię i dekadencję świata przedstawionego w powieści. Wiernie oddał ducha książki, pokazując zmierzch sycylijskiej arystokracji w czasach zjednoczenia Włoch, a jednocześnie nadał filmowi epicki rozmach i wizualny przepych, który stał się jego znakiem rozpoznawczym.
Do roli księcia Fabrizia Saliny Visconti początkowo chciał zatrudnić włoskiego aktora (mówiło się o Vittorio Gassmanie lub Marcello Mastroiannim), ale ostatecznie zdecydował się na Burta Lancastera, co było ogromnym zaskoczeniem. Amerykański gwiazdor kina noir i westernów w roli dystyngowanego, wyrafinowanego arystokraty?
Lancaster jednak całkowicie wszedł w postać – jego książę Salina to człowiek dumny, ale świadomy upływu czasu i nieuchronnych zmian. To rola życia, w której zagrał z niezwykłą elegancją i smutkiem, idealnie oddając klimat powieści.
Na ekranie towarzyszyli mu Alain Delon jako przystojny i ambitny Tancredi oraz Claudia Cardinale jako piękna Angelica – symbol nowej klasy, która wkracza na salony i przejmuje władzę. Chemia między Delonem a Cardinalą dodała filmowi dodatkowego blasku i pasji.
Kultowa scena balu
Najbardziej ikoniczna scena filmu to bal, w którym książę Salina po raz ostatni tańczy walca z Angelicą. To nie tylko wizualne arcydzieło – eleganckie stroje, świece, złocone wnętrza – ale też metafora schyłku arystokracji. Kamera powoli śledzi twarz Lancastera, ukazując jego świadomość, że jego świat właśnie znika.
To prawdziwie viscontiański moment – melancholijny, majestatyczny i pełen dramatyzmu.
Imponująca, ponad 40-minutowa sekwencja balu została nakręcona w oszałamiających barokowych wnętrzach Palazzo Valguarnera-Gangi w Palermo, częściowo także Palazzo Chigi w Ariccia, niedaleko Rzymu.
Ciekawostką jest fakt, że podczas kręcenia tej sceny aktorzy i statyści byli perfumowani, a na plan regularnie dostarczano świeże bukiety kwiatów, aby oddać autentyczną atmosferę tamtych czasów.
Gdy połączysz włoską wizję i odpowiedni budżet
Film miał ogromny budżet, jak na europejskie standardy – 3 miliony dolarów, co było wtedy sumą porównywalną z hollywoodzkimi superprodukcjami. Kręcono go w autentycznych pałacach na Sycylii, a Visconti zadbał o najmniejsze detale historyczne. Stroje zostały uszyte z tkanin z epoki, a makijaż aktorów oddawał nawet upał sycylijskiego lata.
Mimo to, po premierze we Włoszech film został drastycznie skrócony do 161 minut, a w USA jeszcze bardziej – do 151 minut i z angielskim dubbingiem, co zniszczyło część jego artystycznego charakteru.
Dopiero w 1983 roku udało się odtworzyć oryginalną, 185-minutową wersję, którą dziś uważa się za arcydzieło.
Złota Palma
„Lampart” zdobył Złotą Palmę w Cannes w 1963 roku i został uznany za jeden z najlepszych filmów wszech czasów. Krytycy zachwycali się jego rozmachem, doskonałą obsadą i wizualnym pięknem, a wielu uważa go za najlepszą ekranizację literatury włoskiej w historii kina.
Planując swoją podróż
Znajdź hotel lub apartament na wakacje dzięki booking.com.
Pamiętaj, aby zawsze mieć wykupione ubezpieczenie turystyczne. Ja korzystam z najlepszej na rynku porównywarki rankomat.pl.
Bilety lotnicze możesz znaleźć i zarezerwować na booking.com.
Jeśli potrzebujesz samochodu we Włoszech, skorzystaj z najlepszej porównywarki discovercars.com lub rentalcars.com.
Potrzebujesz biletów na prom? Znajdziesz je na Direct Ferries.
Gdy kupujesz coś za pośrednictwem moich linków, zarabiam niewielką kwotę. Ty nadal płacisz tyle samo, ze mną dzieli się sprzedawca. Dziękuję za twoje znaczące wsparcie.
Nie masz teraz czasu na czytanie? Nie ma sprawy! Zapisz sobie poniższe zdjęcia na Pinterest, aby przeczytać później.
Włoska poczta
Dzielę się z Tobą moimi włoskimi podróżami, mając nadzieję, że cię zainspirują do samodzielnego poznawania jednego z najpiękniejszych krajów na świecie.
Dołącz do czytelników mojego newslettera, poste italiane. Dzięki temu nie przeoczysz niczego, co się pojawiło na blogu, a także otrzymasz mnóstwo dodatkowych informacji.
Jeśli potrzebujesz pomocy w znalezieniu praktycznych informacji o Italii, zapraszam Cię do mojej grupy na FB: Moje wielkie włoskie podróże, którą wyróżnił Magazyn Glamour, jako jedna z najciekawszych grup na FB.
Zapraszam cię także na mojego Instagrama, na którym znajdziesz całą masę włoskich inspiracji!
La vita è bella! Życie jest piękne!
